Vin o que non mira ninguén e deume vergonza e pena.

Dame pena que se admire o valor na batalla
menos mal que cos rifles non se matan as palabras.
E se surxen saúdos e palabras
pode ser que notes a dureza do meu estilo
querendo non ferirte en nada
e na miña soidade só ferirme eu mesmo.

Non necesito que haxa nada entre ti e eu, a pel.

 

Quedamos cerca do chan, onde se reflexe la lúa.

Mira que bar tan bonito!. podemos emborracharnos!
estaba cheo de amigos e empezaron a invitarnos;
púxose a cantar o Fito e fúmonos dando chimpos
co corazón blandiño subindo ata o máis alto.
E desármase a lua só con tocarla.
encéndese a luz que hai dentro da poza.
como dúas gotas de auga de distinta nube
que baixan e que suben.

O teu corazón

O meu corazón, que o perdín nun mes de maio,

encontrárono nun bar, onde se molla con luces vermellas.

Ti por facer, eu por quedarme tan parado.

E os dous xuntos por ter a nosa cabeza noutro lado.

Ti por falar, eu por calar demasiado.

Ti por roubarme esa canción que xa che regalara.

Ti corazón, que ti saberás onde o pos pero tes que entender, con tanto facerme correr.

O meu corazón, como unha lata de cervexa, que a bebes e ao final lle das patadas sen pensar que me desquicias a cabeza.

Non atopo outra razón, estaba tan feliz, acórdome do teu amor.

Outra canción inútil para a paz.

Non me amarga o sabor da derrota.
Do fracaso xa fun compañeiro.
Acurrúcome ao calor das miñas pelotas
e fíxome en como lles medra o cabelo.

Pide un desexo.
-Quero que caia unha droga do ceo, puro veleno,
que faga do mundo un lugar máis ameno.

E respirar, que entre ben dentro só con respirar.

Se non te volvo ver, non quero espertar; a realidade non me abandona.

Non hai nada no espello, e procuro os meus reflexos igual que nos soños.
De andar desorientado vou caendo en picado;
é igual que un mal soño.
A vida é vermella se te vas, e derrótame igual que nos soños,
esquezo e xa non sei que facer, non deixo de correr, como nos soños.
Estábache dando un bico e os meus beizos non eran esos, igual que un mal soño.
A xente está que trina e a letra esquéceseme;
é igual que no meu soño.
A vida é vermella se te vas, e derrótame igual que nos soños.

O rei de Estremadura

O que teño, o que ti xa sabes, o que gardo baixo sete chaves.

Fai tanto que te agardo
que perdín a conciencia social
e xa non atopo agarradeiro,
abandoado nesta ausencia global.
Dende que non te vexo…
Concédeme un desexo: se non é moito pedir,
eu pido liberdade para este mineiro
que quere entrar nese burato.

Este bar está canso xa de despedidas.

«A onde imos tan axiña?»,
pregúntame o seu sorriso.
Se ti queres, teño o plan:

Camiñar, saia que saia o sol,
por onde saia o sol,
que non me da.
E chegar ata o teu corazón,
agás que saia o sol,
por onde saia o sol.

Creín que me trabucara,
despois pensei
que estou ben aquí na miña nube azul.
Todo é como eu o inventara
e a realidade anacos de cristal
que ao final hai que pasar descalzo.